Of hoe een schooltas ineens een decoratie-item werd

Wat een dag was het gisteren! Na vijf jaar van vroeg opstaan, huiswerk maken, toetsen leren en vooral de afgelopen weken keihard blokken voor het eindexamen, was het eindelijk zover. Het moment waar elke scholier van droomt en tegelijkertijd voor vreest: de uitslag van het eindexamen.

De spanning om te snijden

Je kent het wel, die laatste weken voor de uitslag. Mijn dochter had zich helemaal suf geleerd, maar zoals dat gaat met tieners – twijfel is hun tweede natuur. “Mam, denk je dat ik wel geslaagd ben?” “Mam, wat als ik toch een onvoldoende heb?” En ik maar geruststellen terwijl ik zelf ook stiekem mijn vingers kruiste.

Die kids van tegenwoordig, ze kunnen de hele wereld veroveren met hun smartphone, maar als het op zelfvertrouwen aankomt bij examens… dan zijn ze ineens weer die kleine ukjes die bang zijn voor het monster onder hun bed.

Het verlossende telefoontje

En toen kwam het moment. De telefoon ging. Je weet wel, dat moment waarop de tijd even stilstaat. Alle spanning van de afgelopen weken, alle stress, alle “wat als”-scenario’s – alles hing af van dit ene gesprek.

En toen hoorden we die magische woorden: “JE BENT GESLAAGD!”

Het was alsof er een ballon knapte. Alle spanning viel van haar gezichtje af. Wat ze daarna allemaal vertelden over cijfers en vakken? Dat ging volledig aan haar voorbij in een waas van geluk. Het enige wat ze hoorde was “GESLAAGD” en de rest was bijzaak.

Vlag uit! (En de schooltas ook maar meteen)

Tijd om te vieren! En hoe vier je dat in Nederland? Juist, de vlag uit! Maar niet zomaar de vlag uit – nee, met de schooltas eraan. Want die tas, die vijf jaar lang trouw dienst heeft gedaan, die vol heeft gezeten met boeken, pennen, vergeten boterhammen en geheime briefjes, die tas verdient een ereplaats.

Daar hing hij dan, hoog en droog aan de Nederlandse driekleur, als een trofee. De buren wisten meteen genoeg: hier woont een geslaagde! En laten we eerlijk zijn, die schooltas zal nooit meer zo trots hebben gehangen als op dat moment.

Even naar school voor de cijferlijst

Natuurlijk moesten we nog even naar school om de officiële cijferlijst op te halen. Want ja, het telefoontje is leuk en aardig, maar die lijst met cijfers, dat is het echte bewijs. En wat bleek? Geen enkele onvoldoende! Alle stress en onzekerheid was dus helemaal voor niets geweest. Typisch toch, die kinderen van tegenwoordig – ze onderschatten zichzelf constant.

Hunter zorgt voor de nodige aarding

Na al die opwinding was het tijd voor een rondje wandelen met Hunter, onze trouwe viervoeter. Want niets brengt je zo snel terug met beide benen op de grond als een hond die gewoon zijn dagelijkse rondje wil. Hunter interesseerde het geen moer dat er iemand geslaagd was – hij wilde gewoon zijn plasje doen en wat geuren opsnuiven. Soms hebben honden de juiste prioriteiten.

“Ik hoef nooit meer naar die school!”

De hele dag door was het enige wat ze riep: “Ik ben geslaagd! Ik hoef nooit meer naar die school!” Nou ja, bijna nooit meer dan. Want er zijn nog twee keer dat ze erheen moet: cijfers ophalen en de diplomauitreiking. Maar goed, laten we haar de illusie maar gunnen dat ze echt klaar is met die tent.

Feest met de geslaagden

Na het ophalen van de cijfers was het tijd voor het echte feestje. Alle geslaagden bij elkaar, allemaal met die typische “ik-kan-het-nog-steeds-niet-geloven”-blik in hun ogen. Het is altijd mooi om te zien hoe een groep tieners ineens weer kleine kinderen wordt als ze zo blij zijn. Alle stoerdoenerij valt weg en er blijft pure vreugde over.

De paarden krijgen ook hun aandacht

Maar voordat het echte feest kon beginnen, moesten de paarden bij de stichting nog even verzorgd worden. Want ook op zo’n bijzondere dag blijven de dagelijkse taken gewoon bestaan. De paarden kregen hun eten en werden naar binnen gebracht – zij hadden natuurlijk geen idee dat er iets te vieren viel, maar kregen wel extra aandacht van een dolgelukkige tiener.

Dineren bij Manege Wolfshoeve

En toen was het tijd voor het echte feest: dineren bij Manege Wolfshoeve. Want als je geslaagd bent, dan verdien je meer dan een boterham met pindakaas. Dan verdien je een echt feestmaal! Het eten was heerlijk, de sfeer was perfect en de trots was van haar gezicht af te lezen.

En nu… VAKANTIE!

Na al die spanning, al die stress en al die vreugde is er nu eindelijk tijd voor het mooiste woord in de Nederlandse taal: VAKANTIE! Geen wekker om zes uur ’s ochtends, geen huiswerk, geen toetsen, geen stress over cijfers. Gewoon lekker uitslapen, chillen en genieten van de zomer.

Want laten we eerlijk zijn: na vijf jaar middelbare school heeft ze die vakantie meer dan verdiend. En als moeder? Ik ben gewoon ontzettend trots op mijn dochter. Ze heeft laten zien dat hard werken loont, dat doorzetten belangrijk is en dat je jezelf nooit moet onderschatten.

De moraal van het verhaal

Wat leren we hiervan? Ten eerste: kinderen onderschatten zichzelf vaak. Ten tweede: een schooltas kan ineens een decoratie-item worden. Ten derde: honden hebben altijd de juiste prioriteiten. En ten vierde: er gaat niets boven het gevoel van trots als je kind slaagt voor zijn eindexamen.

Dus voor alle moeders en vaders die nog wachten op uitslagen: houd vol, het komt goed. En voor alle scholieren die nog moeten: geloof in jezelf, werk hard en vergeet niet om af en toe te genieten van de reis.

En nu… tijd voor vakantie! 🎉